EMPATİ DEĞİL, ÖRGÜTLENME VE MÜCADELE HAKKI...

Kendi mücadelesini veremeyen ve bu mücadeleyle kendine bir denge ve özgürlük alanı yaratamayanlar kaçınılmaz olarak "empati" adı verilen bir aşağılama biçimine muhtaç bırakılırlar... Herkes kendini anlatmalı ve kendini bütünsel olarak anlatacak haklara sahip olmalı...Kimsenin kimseye empati yapmasına gerek olmamalı... Empatinin yapmaya çalışan için de, yapılan için de olumlu sonuç üretme şansı yoktur. Çok daha önemlisi, herkesi, kendisi olmaktan uzaklaştıran bir etmene dönüşme riskini içinde barındırmaktadır. Elbette anlamak çabası zorunlu... Ama bunun etik bir tercih değil; ortak yaşamın dayattığı zorunlu sorumluluk olduğunu kavramak kaydıyla... Anlamak ile onaylamak arasındaki çizgiyi kaybetmemek lazım. Oysa empati bizi karşıdakini anlamaktan öte olduğu gibi kabul etmeye çağırıyor... Bu hayata aykırı... O zaman da bu yöntemin pek bir başarı şansı olmuyor. Başarısız bir yöntemde ısrar etmek ise karşılıklı olarak hem çok yorucu oluyor; hem de amaçlananın aksine umutsuzluğu, hayalkırıklığını, öfkeyi ve düşmanlaşmayı besliyor. Dolayısıyla empati, -yani yerine koyma/karşıdaki gibi düşünmeye çalışma- anlamayı çok aşan, hem bir yanılsamaya dayanan, hem de ilişkileri hastalıklı ve dengesiz kılan bir yöntemdir.. Oysa kendi olmak ve kendisi için mücadele etmek, sonuçta bir dengeye götürür. Denge herkesin kendi gücünün farkına varması ve kullanması ama karşıdakinin gücü nedeniyle de hegemon olamaması demek. En önemlisi de karşıdakinin etik çaba ve rızasına muhtaç olmamak demek. Bırakın herkes kendi şarkısını bağırsın. Sonuçta herkesin kendi şarkısını söyleyeceği ama karşıdakinin şarkısını da boğmayacağı hatta işiteceği bir durum, toplumsal yaşamın dayatması ile oluşacaktır... Herkesin kendisi için örgütlenmesi ve mücadele etmesiyle oluşacak denge, en temel eşitlik ve özgürlük çerçevesidir de.