Bilginin kutsallaştırılması ve postmodernizm...

İçselleştiremediğimiz bilgi ve teknik ne kadar çok büyürse, bizi o kadar küçültür ve bize o kadar hükmeder. Bizatihi kendisi rasyonel aklın ürünü ve zaferi olan bu bilgi ve teknik, bizim algımız ve imgemizde, akıl sır erdirilemez irrasyonel bir "Şeytan Tanrı"ya dönüşür... Aslında "bilgi çağı", "bilgi toplumu" adı altında sunulan gelişmeler bilginin niteliksel ve niceliksel artışından ve bilginin yaygınlaşıp toplumsallaşmasından ziyade, "bilgi" ve "insan/toplum" arasına bir duvar örüldüğü, bilginin bir iktidar, sınıfsal bir tahakküm aracı niteliğinin koyulaştırıldığı ve olağanlaştırıldığı yaygın cehalet döneminin ideolojik örtüsüdür. Bilgi ve tekniği ulaşılmaz bir kutsal kılarak, tanrılaştırmaktır. Kant'ın "Aklını kullanmaya cesaret et!" şiarıyla başlayan burjuva aydınlanması ve pozitivizminin kendi iç çelişkileri ve sınırları nedeniyle, bu kez de "senin aklın ermez, bu başka hesap, sen tüketmeye ve eğlenmeye bak" düsturuyla çürümeye başlamasıdır. Biz "ortalama gürüha" hem tüketmenin hazzını veren ve/fakat hem de çalışma hayatı ve sosyal hayatta bizi hiçleştiren ve korkutan bu "Şeytan Tanrı"ya, yani bilgi ve teknik yabancılaşmasına karşı, daha masalsı, daha mitolojik, daha basit ve daha anlaşılır bir başka Tanrı'ya, "Melek Tanrı"ya sığınmak ve bu iki Tanrı arasında haz/kötülük ve hayırseverlik sarkacında salınıp durmak dışında seçenek bırakılmaz.. Burjuva modernizmi, tüm bu temel açmazlarına karşın, komünizmin bilgi ve tekniği insanlığın dışsal/yabancılaşmış bir gücü olmaktan çıkarmak, insana içselleştirmek/tabi kılmak, böylece aklı tüm insanlığa mal ederek, insanı gerçek anlamda özneleştirmek vaadi nedeniyle ayakta durabiliyordu. Bu yüzden burjuva modernizminin sosyalist modernizm karşısındaki zaferi, rahminden kendi ölümüyle de sonuçlanan bir ucube yaratığı, postmodernizmi doğurması ile aynı anlama geldi.