Ölümsüz bir “Ümit” şiiri

 

 

 

Saçları uzun fakat kel bir çocuktu

Ayağında daima kot, sırtında gocuk

Gülüşüyle fırtına gözyaşlarıyla tufan

“Metalica”dinlerdi, bağlamazdı postallarını inadına

Kadife bir gül, yumuşak hamur, keskin ustura

Gökkuşağı misali sarıvermek isteyen bütün dünyayı

Gökyüzü gibi aynı mesafede bütün uzaklıklara

 

Saçları uzun fakat kel bir çocuktu

Henüz 23’ündeydi ilk tanıdığımda

Bakışları kalk gidelim, ayakları öyle çabuk

İlk sabah yeli gibi “Ümit”yayan yoldaşlarına

27 yaşında öleceğim diyordu bu kesin

Bundan daha  yakışıklı çağı olamaz ki devrimcinin

 

Saçları uzun fakat kel bir çocuktu

Sevdi mi Ferhat gibi dağları delerdi

Beyniyle, bolşevizmin gözde çocuğu Buharin

Kavga da yılgı nedir bilmez bir yürek

Ölümse, “Akın” eder gibi ölürdü en önünde cephenin

 

Saçları uzun fakat kel bir çocuktu; zehir gibi  hafıza

Bütün nehirleri ezbere bilirdi, o “Fırat”sa bu da “Tuna”

Partinin en genç önderi olarak adını yazdırdı davasına

Yermiyedisinde öleceğim derdi, öldüğünde yirmiyedibuçuktu

Heyhat bu kez geç kaldı randevusuna

 

Saçları uzun fakat kel bir çocuktu

Ölümü yiğitçe oldu  mapushane avlusunda

“Devrim” gibi yaşadı ve devrimci gibi öldü en özlü anlatımla

O artık hep genç, hep yakışıklı ve onurlu

Kimileriyse utanç içinde yaşlanacak

Bakarak O’nun hatırasına